 |
|
-गोरख
सिंह धामी
|
कहिलेकाही लेख्छु ,
ठीकठाक लेख्छु, कहिले दिक्दारी लेख्छु. कहिले रमाइलो लेख्छु l लाग्छl जीवन लेख्छु , भोगाइ लेख्छु, दुखाइ लेख्छु l हेर्छु टेलिभिजन पढ्छु
अखबार अनि लेख्छू परिवार समाज अनि रास्ट्र लेख्छुl भिजेको सहर भिजेको खेतबारी, असिना पानी र बर्सात देख्छु अनि त्यो संगै कहिलेकाही
खडेरीले धुलो उडेको देख्छु, फुंग उडेका अनुहारहरु देख्छु र मौसम लेख्छु l
लेख्नलाई लेखक नै
हुनपर्छ र पढ्नलाई पाठक नै बन्न पर्छ र ? कथा सबै संग हुन्छन , भोगाई सबैसंग
हुन्छन l स्मरण गर्ने दिमाग र मनन गर्ने मुटु सहितको दृस्टी भए काफी l कथा
लेखिन्छन पुस्टीन्छन अनि पढीन्छनl भोगाई उतार्यो, पढ्यो बस्यो र जिन्दगी कहिलेकाही
लाग्छ, भोगाइहरु पढ्छ, भोगाइहरु सिक्छ र
अझै नया कुराहरु भोग्छ नया सिकाइ बन्छ l पहिलाको भोगाई र गराई बाट अपुग भएका केहि
कुरालाइ नया भोगाइले बिस्थापित गर्दै लैजान्छl बिस्थापित पनि के भन्नु परिस्कृत
गर्दै लैजान्छ l भनिन्छ सुधार हुनु नै सकारात्मक मार्ग तिरको दौड हो l सुध्रीनु नै
जिउनु पनि हो l त्यो सिकाइ के सिकाइ जुन ब्यबहारमा उतार्न आवश्यक नै हुदैन , त्यो
गराई के गराई जुन गराइले मन तरंगीत हुन्न ,दिमाग प्रज्वलित हुन्न र कोष कोषमा
सकारात्मक उर्जाको संचार हुन्न l त्यसैले जिवनका त्यस्ता भोगाइहरु लेखिनुपर्छ जसले
जीवनलाई सहि मार्गतिर निर्देशित गरोसl पाठकहरुको
मन तरंगीत गरोस अनि एउटा बाटो देखाओस समाजलाई l
सिक्ने र सिकाउने अभ्यास
हामीले धर्तीमा पाइला टेके देखि नै गर्छौ l सिकाइका बिभिन्न चरण पार गर्दै
जिन्दगीको गोरेटोमा आ-आफ्नै गतिले हिन्छौ l कहिलेकाही गति परिवर्तन गर्छौ त कहिले
गतिहीन बनेर पनि पल्टिन्छौ l भनिन्छ स्वादको मजा त सबै स्वाद चाख्नुमा छ l त्यस्तै
जिन्दगीको मजा खुलेर जिउनु मा छ l सारा
संसार चियाएर जिउनुमा छ l सुख र दुखलाइ समायोजन गरेर जिउनुमा छ l ठिक्कको खुसि, ठिक्कको दुख , ठिक्कको हासो अनि
ठिक्कको आसु प्राप्त गर्नु मै जीवन्त जीवन छ l भनिन्छ “मरिजाने चोला के होला होला
?” आजै रमाउ आजै सुरुवात गरौ र अर्को अनि
भनिन्छ, “कुनै पनि काम गर्दा तिमि भोलि यो संसारमै रहनेछैनौ भन्ने सोच राखेर गर l”
यी सबैको एउटा तात्पर्य के हो भने मनले
मनन गरेको काम आजै अहिलै गर , भोली भन्ने चिज को के भरोसा ?
म लेख्थे र लेख्ने भनेरै
यो ड़ाएरि सम्म किने तर डायरी किनेको आधाबर्ष सम्म केहि पनि लेखिन l सिधा भन्दा लेख्न
छोडेको धेरै भैसकेछ l आफ्नो भावना अन्तर कुन्तरका
कुराहरु कथा ब्यथा र हासो खुसि अभिव्यक्त गर्न छोडेपछि जीवन जिउनुको मजा नहुदो
रहेछ l जति खेर अलिअलि गर्दै डाएरिका पाना
दिनै पिछे भरिन्थे, लाग्थ्यो जीवन जिउदै छु
, जीवन सोच्दै छु , जीवनको गोरेटो हिड्दै छु l कापीका पानामै सहि जीवनको वास्तविक परिभाषा ,आफ्ना
मनका कुरा आफ्ना मनका भावनाहरु किसानले बिउ छरे जसरी छर्न पाउदा मन नै हलुका हुदोरहेछ
l अर्थात मनको भारी बिसाउने एउटा थलो बन्दोरहेछ लेखाइ l सायद मन हलुका धेरै पछी पारिदै
छ l समयको बहाब हो अथवा परिवर्तन मन
सार्है गरुङ्गो भैसकेछ l पानीमा भिजाएको कोइला जस्तै l सानो सानो कुरामा खुसि हुने
समय परिवर्तन भएछ , यो बिचमा मुस्कानकै मुल्य पनि ब्यापक बढेछ सायद जीवनको उद्यश्य
बदलेर हो कि ठम्याउनै सकिएन l मानसिक रुपमा बढी नै परिवर्तन भएको भान हुन्छ l हुन त मानिस तब मात्र सफल भएको महसुस गर्दो रहेछ
जब उसले सोचेका देखेका सपनाहरु सकारात्मक रुपमा सफलतामा परिवर्तन हुन्छन l यो भन्दै गर्दा सपनाहरु सिमित देखिनुपर्छ भनेको
तिर नजाओस ,तर सपना देखिसकेपछि सार्थक
पार्नतिर मन बचन र कर्मले लाग्नुलाई जिन्दगी जिएको भनिन्छ l सहि अर्थमा बाचेको भनिन्छ l
अहिलेको दुनियामा मानिस
आफ्नो सपना भुलेर भिजुअल भंन्नेकी भर्चुअल दुनिया तिर लम्केको जस्तो लाग्छ , सबै जसो त्यस्तो हुदैनन् र मानिस
सबैजसो बन्न पनि हुदैन l दुनियाको रित चलाउने सस्कार र संस्कृति सिक्दै आएका हामीमा जिम्मेवारीका आरोह अबरोह थुप्रीए पछी वास्तविक लडाई सुरु हुन्छ l कहिलेकाहि सपनाहरु देखेर आफु भित्रै किन्चित
गर्न विवस हुन्छौ हामी l यस अर्थमा भित्र भित्रै हामीमा एक मानसिक बिकारले जरा
गाडेको थाहै पाउदैनौ l त्यसैले सपनाहरु लेखिनु पर्छ , सपनाहरु पढ़िनु पर्छ र
सपनाहरु साकार पारिनुपर्छ l
अहिलेको जस्तो दुनियामा
मानिसलाई डाईभर्ट गर्ने अनेकौ प्रबिधि, अनेकौ अनेक जानकारी र चाहीए भन्दा बढी अनावश्यक
सुचनाहरु छन l त्यसैले पनि मानिस सरलरुपमै आफ्नो सफलता, आफ्नो दुर्बलता, आफ्ना सपना
र आफ्ना भावानाहरुलाई कुण्ठित गर्दै , मन र मस्तिस्कमा जम्मा पार्दै जमात भएतिर
लम्कदै गरेको भान हुन्छ l दुनियाले देखेको
सपनाहरुमा आफ्नो जिन्दगी बाच्दै गर्दा आफुलाई नै चिन्न कठिन हुने गर्दछ l त्यसैले
पनि वास्तविक आफु चिन्ने जस्तो महान काम समयमै हुनु जरुरी भएको छ l आफुलाइ चिनौ , आफ्नो मन मस्तिष्क लाई चिनौ ,
आफ्नो बहाबलाई चिनौ, आफ्नो गतिलाई चिनौ र भनौ म यो हो l मेरो वास्तविक परिचय यो हो
, मेरो गति यो हो , मैले बढाउन सक्ने गतिको सिमा यो हो l मेरा सपना सिमित छैनन् र अरु पनि भनौ म आफै
भएर पहिला आफ्नो लागी जिउनु पर्छ l आफ्नो खुसीको लागी जिउनु पर्छ l
आफ्नो गतिभन्दा जोडले
हिनेको सवारी साधन दुर्घटना हुन्छ l वजन भन्दा माथि लोड भयो भने पुल चुडिन्छ र
आफ्नो उचाईभन्दा माथि उड्ने चरा गन्तव्यमा पुग्दैन l त्यहि भएरै ट्राफिक क्षेत्रमा
भन्ने गरिन्छ “ढिलो गए मज्जैले पुगीन्छ , छिटो गए भन्न सकिन्न l” यसको वास्तविक
सार तपाइँ ढिलो जानुहोस , गाडी ढिलो चलाउनुहोस भन्न खोजेको पक्कै होइन l यसले
भनेको त के हो भने गाडी सहि र ठिक्क को गतिमा हाक्नुहोस , गाडीको स्पिड क्षेमता र सडकको
स्थिति हेरेर चलाउनुहोस र यति गर्दै गर्दा आफ्नो हाक्ने क्षेमताको पनि राम्रो संग
ख्याल गर्नुहोस l र यो पनि बुझम कि जीवनको दौडमा कहिले काही आफु संगै धेरैलाई त्यो
सिखरमा पुर्याउनु पर्ने हुन्छ l हो यी सबै कुराको एउटामात्रै अर्थ के हो भने , ठिक
समयमा ठिक काम ठिक तरिकाले गर्यो भने सफलता प्राप्त हुन्छ र अहिले सम्म सफल भएका
मानिसको जीवन बाट सिकिने पाठ पनि यही हो l
एति धेरै कुराहरु लेखि
सकेपछी मैले आफ्नै बारेमा लेख्न छुटाए भने मजा हुदैन l म खुले आम के भन्छु भने
मैले पनि आफैलाई पूर्णतया चिनेको छैन र यसो पनि भन्ने गरिन्छ, “जुनदिन तैले आफैलाई
चिनिस तैले संसार जितिस l” हो त्यहि संसार
जित्ने दिनको पर्खाइमा बसेको छु, म पनि l लेख्दा खुसि लाग्छ l खुसीको हात पार्न लेखेको हु
l कुनै पनि उद्देश्यले प्रेरित लेखाइको रुपमा बुझ्नु भयो भने गलत ठम्याई हुनेछ
l
